Hastane Yolu Şiiri - Nuh Karaaslan

Ben o yoldan,
Sensiz gittim.
Kömür kokusu genzimde,
Yalınayak seke seke....

Sabahın senliğınde,
Saka kuşları öterdi.
Önümde parke taşları.
Simitçi çığlıklarıyla,
İşte, gri bir hastane...

Serin sabahın sütü,
Taze ve sıcaktı.
Ve ayran telaşı adımlarında,
Semiz çocuk tasası,
Yumru gibi çocuk yüreğinde...

Hala soruyor,
o semiz çocuk belleğinde:
Çocuklar süt mü içsin,
acı ayran mı?

Ben o yoldan,
Sensiz gittim.
Koca bir gün, taa geceden yorgundu.
Sabahına diz çöktürmüştü karanlık,

Sis kaplamışta her yeri,
Yollar bitmezdi.
Elerim, ayaklarım, dizlerim
Ve yüreğim ebedi yasta...
Çünkü annem,
Annem ağır hasta!

Hatıralar, zamanın içinden
kayıp giden...
Yazgsı kara geriye kalan...
Ve koca bir günün
Silinmeyen kara el yazısı...

Nuh Karaaslan