Hastane Odasında Bir Adam

Hastane odasında bir adam
Amansız hastalığın pençesinde
Dudaklarında dua mırıltıları
İçini kaplayan büyük endişe
Ve gözünde zayıf ışık pırıltıları.

Ölümcül hastalığa dûçar olmuş ama
Yine de sakin bir ruh hali içinde,
Kaderine razı beklemekte,
Ölmekten değildir endişesi
Sabrına, tevekkül eklemekte.

Bir soğukluk kaplamıştır her yanını,
Azrail’in nefesini hissediyor adeta,
Hazırlıklı mıydı can vermeye?
Ölüm denen büyük göçe,
Ömrünün her anını göz önüne sermeye.

Hayatının tüm safhaları
Bir bir geçti gözünün önünden,
Birkaç damla gözyaşı dökülmüştü
Ta yüreğinden kopup gelen,
Sanki ruhu yerinden sökülmüştü.

Zaman ilerledikçe artıyor acıları,
Umutsuzluk hâkim bütün benliğinde,
Göğsündeki daralmanın tarifi zor,
Bilinmeyen yere yolculuk mu var?
“Yoğun bakıma” diye sesleniyor doktor.

Aile fertleri yanına geliyor adamın,
Helalleşiyor onlarla ve şöyle diyor;
“Oradan çıkmazsam Allah’a,
Çıkarsam size kavuşurum” ve ekliyor,
“İki halde güzel, yer yok eyvaha.”

Yoğun bakım son yuvasıdır adamın,
Son nefesini verdiği yer,
Ebedi yolculuğun başladığı mekân,
Sınavı bitmiştir dünyada,
Artık bundan sonra ahirettedir iskân.

İki güzelden en güzeline,
Allah’a kavuşur adam,
Onun için bu hâl vuslattır,
Vuslata erene ah vah edilir mi?
Kârı, sonsuz manevi hasılattır.

Dünya sürgünü bitmiştir adamın,
En sevgiliye ulaşmış,
Asli vatanına irtihal etmiştir.
Öyle nimetlere ermiştir ki
Dünyayı eliyle itmiştir.

Herkese şevk veren bir yapısı vardı,
Nezaketiyle taht kurmuştu gönüllerde,
Geri dönülmeyen sonsuzluğa uçup gitti,
Geride silinmez izler bıraktı ve
Güzel bir insanın hayat hikâyesi böyle bitti.

Bu dünya yaşantısı sona erse de
Ahiret hayatı devam edecek.
Ayrılık ebedi değil elbette,
Kavuşma gerçekleşir bir gün,
Bu defa İnşallah Cennette…