Hastane Odası Şiiri - Cuma Yüksel

Sevişirken gözlerin,
başka bir çift gözle...
Beni unut.

Hatta uyut beni,
sonsuz bir evrenin sağır beşiğinde...

Özlemedim..

dedim,

ve açtım gözlerimi tekrardan,
açtığımda gözlerimi,
tekrardan.

Uzanmıştım bir hastane odasında...
ve yorganı çekip başımın üstüne kadar,
Kul hüvallahü ehad...

Yorganı açıyordum sonra,
yaşıyordum.
Ölmemiştim.
Nefes almak değil,
son nefesimi vermek istiyordum sevgilim.

Tekrar yorganı çekip başımın üstüne,

İnnâ a’taynâkel-kevser...

Deyip içimden,
bu kez yorgan aralığından bakıyordum,
hayata,
ve sana...

Ne cennet ırmakları vardı,
ne de başka cennet tasvirleri...
Çünkü, hâlâ nefes alıyordum.

Zaten yorgundum,
daha da çok yoruldum.

İlahi adalet dedikleri, nerdeydi?
Kimleydi?

Bulsaydım.
Âh onu bir bulabilseydim var ya...

Sevdiğim şarkılar dinletilerek bana,
işkencemi uzatıyorlardı,
ince bir urgan gibi...

Bu kez anladım.

Biliyorum sevgilim sen bu kez hiç bir şey anlamadın.

Ama yaş çok düştü gözümden,
sen kuruydun her zaman.

Benle birlikte yan istedim.

yan,
ma,
dın..

Sonra yanına geldim,
uyuyordun.
Saçlarıma dokunmuştun bir keresinde...
...

Gerçek olan ne biliyor musun?
tüm bunları senin için yazarken,
sen bu yazılanları hiç haketmiyorsun!

Daha güzellerine,

ve daha özellerine,
layıksın sevgilim...