Hastane Odası Şiiri - Walerian De Justine

Mösyö deme bana hemşire hanım !

Ruhum rob-dö-şambr giyebilmek için fazla çocuk.

Giyse giyse garson boy bir deli gömleği giyerdi kalbim.
Banyo yapardım akşamüstü.
Kan dolu bir küvette yüzerdi plastikten ördeğim.

Sonra uyuyakalırdım belki annemin kollarında.
Bir meczubun küfrü kıyametiyle uyanana dek.

Leblebi şekeri koyardım pijamamın ceplerine, kabuslarım bu gece bana kıymasınlar diye.
Bir adam gelirdi sonra sabah başucumdaki perdeleri sökmeye.
Alnıma düşen kornişler yeter.Bugün de kahvaltı etmeyiversin prens bey.
Patatesi yumuşatan kaynar su yumurtayı sertleştirmesin artık.

Bir ılık süt ikram eden illa ki çı kar bu beyaz çölde.

(Duvarda bir haç uzanılmayacak kadar yüksekte.)

Şimdi ölmesem olur mu tanrım ?
Bugün geç oldu yarın ölürüm artık.
Benim yerime yola fırlayan bir sokak köpeğini alıver.
Ya da kalbi kırık bir kardiyolog olsun gecenin mağlûbu. Ben ilk yarı sonrası hiç çıkmamış olayım soyunma odasından.
Meğer kendimden geçmişim Bengay kokusundan.

Mösyö deme bana hemşire hanım ! Bozuluyorum ama artık !
Bak yüzüme ! Önlüğünden bile beyaz.
Nabzım gözlerini kırpışından yavaş. Bip bip edip uçacak en son buradan bu cihaz.
Ve ben çamaşır suyuyla ağartacağım saçlarımı.
Çok para verip az şey alacağım.
Önce Olmayana aşık olup sonra oksijenle sarartacağım kaslarımı.

Unutma deli değil, sadece akıl hastası...