Hastane Köşesinde… Şiiri - Haydar Demoğlu

Hastane köşesinde,
Dostun gerçeğini gördüm,
Bir de dost görüneni,
Aynı kandan,
Ayın candan vücut bulduğumuz,
Birde Candaş görüneni…

Yani demem o ki;
Buranın havası soğuk mu soğuk?
Neşesi buruk mu buruk?
Düşündükçe canın acıyor,
İçini alev sarıyor,
Geleceğin senaryosunu yazıyorsun,
Beyninin ütopyasında…

Hissettiğin ne neşterin acısı,
Ne de ameliyatın sızısı,
Her şeyi bırakıp gitmenin burukluğu,
Hani çocuğunun geleceğini,
Görmeden, gitmeği düşünmek var ya,
İşte o koyuyor insana,

Hastane odasında ki gibi,
Sessiz bir yalnızlık,
Hani ölürken cemaat defin edip döndükten sonra,
Issız bir sessizlik çöker ya!
Refakatçin uyuyor, sen acılarınla baş başasın,
Soğuk hastane odasında;
Adeta ölüm ve sonrasını tadıyorsun hayal dünyanda,
O dalgın bakışların arasında bir ses,
Ürpertiyle, irkiliyorsun efendim diyerek,
Bir bakıyorsun ki bu refakatçinin sesi,
Şükür yaşıyorum diyorsun,
Gözlerin dolu, bakışların hüzünlü
Hissediyorsun tağğğ ilklerinde,
Yalnızlığın sessiz çığlığını,

Evet, burası bir hastane köşesi,
Havası, koridoru soğuk mu soğuk?
Neşesi buruk, hayali hüzünlü, kanadı kırık,
Ölümü yakın hissettiğin yerin ismi,
Burada o kısacık süre içerisinde,
Tanıma fırsatını buluyorsun,
Dostunun, kandaşının, yoldaşının hasını,
Başucunda hissediyorsun,
Geçek sevgiyi ve bu sevginin ismini…

Buradayken anlıyorsun ve diyorsun ki;
Bu dünyanın hamurunda varmış…
Vefasızlık, riyakârlık, ikiyüzlülük…
İnsanın bu dünyada;
Yegâne ve tek dostunun yine kendisi olduğunu,
Birde eğer varise Candan seven,
Bir yâri, yani sevgilisi,
Teferruatmış anladım ki HAYATIN GERİSİ.

Haydar DEMOĞLU /