Ben bilmezdim ki bu kadar çoklar,
İnstegram'da gördüm çaresizliğini,
Polis, asker, kadın, erkek, çocuklar,
Hepsi de haykırıyorlar ümitsizliğini.
Bir kadın pat pat vuruyor yavrusuna,
Ağlayarak " Özür dilerim annecim" diyor.
Makam, mevki, şan, şöhret yok onlarda,
Bir yardım elinin uzatılmasını istiyor.
Ağlayarak anlatıyor neden vurduğunu,
Neden yavrusunun hareketsiz durduğunu.
Ortak dert dermansız bir hastalıktır,
Görmek istemiyorlar sevdiklerinin solduğunu.
Aklıma geldiķçe artık tutamıyorum kendimi,
Olsaydı çok param, bitirseydim dertlerini.
Hepsi kas hastalığıdır bir çoğu felçli,
Yardım almadan nefes alamıyorlar belli.
Yine derdim depreşti, gözlerim yaşlı,
Huzurum kalmadı, seyrettim seyredeli.
Aslında biliyordum kas hastalıklarını,
Kardeşim 1 yıl çekti, yattı felçli.
Çare bulamadık, para, pul yetmedi,
Son ana kadar ilacın çıkmasını bekledi.
Son görüşmemizde bana şunu söyledi,
" Abi ilaç çıkmış mı ?, bana haber ver."
Çalışmalar vardı bir çok yerde,
Bir doktorumuzun videosunu izledim.
" Artık nöronlarla konuşur hale geldik,
Onları ölmemeye ikna ettik."
Bu yapılan çalışma farelerin deneyi,
İstanbul, Akdeniz, yurtdışı hastaneleri,
Ekiplerin yoktur gündüz ve geceleri,
Bir doktorun kardeşi ölmüş, yanıyor sineleri.
Yurtdışında laboratuvar kurmuş, geçmiş başına,
Kendi branşını bırakmış, dönmüş kas hastalığına.
Ekibiyle çalışıyormuş, gelmiş son aşamasına,
İlacın piyasaya çıkması çok zaman alacak.
Biz bilmiyorduk pandemi gelene dek,
Bir çok deney gerek, insanlar olmalı denek.
İlacın çıkması çok zaman demek,
Bu insanların sevdiklerine nasıl yetişecek.
Bir çok ilaç kullanılıyor, tam çare değil,
Sadece biraz yavaşlatıyor nöron ölmünü.
Son bir çırpınışla sevdikkerine çare arıyorlar,
Çok para gerek tedaviye, onu söylüyorlar.
Şair diyor ki ;
" Bırak beni haykırayım, susarsam sen matem et,
Unutma ki şairleri haykırmayan bir millet,
Sevenleri toprak olmuş öksüz çocuk gibidir."
Mehmet Emin Yurdakul
Başka bir şairimiz ;
" Sen zanner misin ki benim hep elemlerim?,
Heyhât! Ben halkın dertleriyle inlerim."
Tevfik Fikret
" Halk içinde muteber bir nesne yok develet gibi,
Olmaya devlet cihânda bir nefes sıhhat gibi.
Kanunî Sultan Süleyman
Biz sağlıklıysak çok zengin olduğumuzu bilelim,
Bu insanların çaresizliğini yüreğimizde hissedelim.
Onu hissettiğimizde artık uykularımız kaçacak,
Hastaların çığlığına kulak verelim.
Çamoluk/GİRESUN
Muzaffer Uzunkaya
Kayıt Tarihi : 22.3.2025 12:50:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiiri yazmama sebep olan olay şudur; Bir şiirimi yayınlamak için İnstegram'a girdiğimde bir annenin hareketsiz yavrusunun sırtına pat pat vurup ağlayarak " Özür dilerim annecim." deyişi beni çok duygulandırdı. Bir iki tane daha seyredince yapay zeka destekli sistem bu tür videoları göstermeye başladı, bir iki tanesini not aldım ama gördüm ki sayılamayacak kadar çok var. Kadın, erkek, çocuk, polis, asker, her kesimden insanlar sevdikleri için yardım istiyorlar. Elimde olsa hepsinin derdine çare olurum. Ne yazık ki bunun imkanı yok. Elimizden geldiğince ihtiyacı olanlara yardım etmeye çalışalım, bazılarının ilgisini çekmeyebilir ama başımıza geldiğinde " Nerde bu devlet, nerde bu millet?." demeyeceğiz.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!