Hastahane Odası Park'a Bakıyor

Hastene önünde yeşil bir park içinde insan bulunur
Bu parkın üstünde de canım güvercinler doludur
Her güvercin pencereme kondukça içimi dondurur
Başhekimde kızmış bu güvercinleri oradan kovdurur

İki ay yattım güvercinleri ekmek ile pencerede yedirdim
Canım senide burnundan mama ile eziyetle besledim
Yutkunamıyordun adeta her seferinde ciğerimi delerdin
Herşeyede razı idim sevgilim birden gözlerini kapayı verdin

Taş yığını bina ile parkın etrafı sarılıdır
Çok eskiden bu taşlar bir mabede bağlıdır
Dilleri ve gözleri olsada içinde neler saklıdır
İki aylık zamanda bizim bile hatıralarımız kaplıdır

Yattığımız odanın penceresi o yeşil parka bakıyor
Her ağacın dalları sallandıkca ağlayıp içimizi yakıyor
Onkolojinin bu bölümü çaresiz insanların acısını alıyor
Refakatcıların ise yüreklerine ateş basıp adeta dağlıyor
15.03.2008
Bahattin Tonbul