Hastahane Şiiri - Kemal Özdemir

Bugün üçüncü yaşıma girdim ,ameliyat oluşumun 3 yılın dört ayını yoğun bakımda geçirdikten
sonra yarım bir insan olarak pandami servisine çıktım.

Şanslımıyım, şanssızmıyım bilmiyorum.
Güle oynaya girdiğim ameliyatdan bir gözümü,bir kulağımı kaybetmiş yürüyemeyen yatağa bağlı birisi olarak çıktım.

Kendimi şanslı hissediyorum çünkü beni seven ,benim gözüm kulağım olan ,beni hastalığım süresince hiç yalnız bırakmayan bir eşim var yanımda.

Ben ümidimi ,inancımı hiç kaybetmedim,bir gün iyileşeceğim günü,sabırla bekliyorum.

Bir yandan da şanssızım hastalığım süresince pandemiden dolayı tedavim aksadı. Corona 19 denilen lanet virüs yüzünden hastaneye gidemiyorum. İnsanlar vurdum duymaz olmuş,kurallara uymuyor,herkes de"benim başıma gelmez,bana birşey olmaz"zihniyeti var, herkes kendini düşünüyor.

Tekrar konuşabileceğim,şiirlerimi okuyabileceğim,yediğim yemeğin tadını alabileceğim kana kana su içeceğim günler gelecek

İnsan alışıyor engelli yaşamaya üç senedir yatıyorum,hayatım hep koşuşturmayla ,mücadeleyle geçmişti,şimdi yatmak zor geliyor.

İnsan yapmak istediklerini ertelememeli , hayat sürprizlerle dolu insan başına ne geleceğini bilemiyor.

Son 15 senem dolu,dolu geçmişti, daha yapacağım çok güzel şeyler vardı yapamadım, bundan sonrada yapabilir miyim bilemiyorum. Dostlarım,arkadaşlarım,sevdiklerim hastalığım süresince , gerek sosyal medyadan, gerek ziyaretime gelerek bana destek oldular,moral verdiler.
Bir hastanın en çok ihtiyaç duyduğu şey moralmiş.Bügün nefes alıyor bir iki satır birşeyler yazabiliyorsam sizlerin sayesindedir Destekleriniz için sonsuz teşekkürler...