Hasta Yakını Şiiri - Enver İleri

Etrafımızı saran acı çemberinden, Küçük bir gedik açıyorum. Sevdiğime bakıyorum Ve güldürmeye çalışıyorum. Ne zor şeymiş diyorum. Ne anlamsız bir girdap. Hem gülmek Hem hüzünlenmek. Sevgiliye bakmak Hüzünle gülmek… Uzak bir yoldan geldim Dert yüklüyüm. Bir hastane avlusundayım Şehirsizim… Neden susar ki bir insan Anlatacak çok şeyi varken Bilmiyorum. Dil ile dıl arasına sıkışmış İnce bir denge durumundayım. Bir ses ağlamayı getirir Bir susuş boğulmayı… Sevdiğime bakıyorum Ne de uzun bir rüya diyorum Ne de garip bir oyun. Acı müziğini hayatın çaldığı bir yerde, Ağlamaklı bir film afişinin önünde, Kabarık yüreklerin Kalabalık yalnızlıkların içinde, Çıkmaz bir sokak sahipsizliğindeyim. Şehirsizim… Göçebe bir med-cezir halinde, Herkes o kadar tanıdık ki bana, Bir tarafı noksan olan, Birilerinden noksan kalan, Belki de sevdiğine yanan Ve Allah’a en çok bugün sığınan, Şehri önemsiz insanlar… Seni iyi gördüm deyişlerin, Hiç de iyi görmeyişlerin Başrolünü oynayanlar. Ve tek yakınlıkları Sahip olamadıkları olanlar Hastalar… Bir hastane avlusundayım Sevdiğim yanımda Şehirsizim… O kadar hızlı ki her şey Ben bunun neresindeyim Bilmiyorum. Oturup tütün saranlar Firari gözlerle bakanlar, Acizliğe küfredenler, Yakınlarda bir yerde Hakiki acıların Hayali düşlerinde olanlar… Ağlayanlar, Ağlamaya çalışanlar Dolaylı, dolambaçlı sabredenler, Çekip çekiştirenler, Dönüp dolaştıranlar, Hastalar… Bir hastane avlusundayım Sevdiğim yanımda Şehirsizim… Modası geçmiş hüzünlerin, Önyargıdan çivilerin, Cılız tesellilerin ortasındayım. Mekân başka mekân, Duruş başka duruş… Hastalığından bihaber hastaların, Envai çeşit acıların, Kimi dünyevi, Kimi semavi düşlerin ortasında Bir hastane avlusundayım. Gökler soğuk, Resimler eksik Ve düzen beyaz önlüklülere emanet… Sevdiğim yanımda, Şehirsizim…