Hasta ve Şifacıbaşı Şiiri - Hasan Özçelik 2

Bu şiir; halk hekimliğinin özellikle Osmanlı döneminde hastaya ve hastalıklara bakışını, tedavi yöntemlerini, koruma tedbirlerini anlatmak için yazılmıştır. O dönemlerde günümüz hastanelerinin yerine şifahaneler vardı ve hemen hepsinin girişinde Lokman Hekim’den varid olduğu sanılan şu beyit yazılı idi; Ne ararsan bulunur, derde devâdan gayrı, Elimizden ne gelir, Hakk’a duâdan gayrı. Bu şiir de mezkur beyitten ilham alınarak yazılmıştır. Hiçbir hadise tesadüf eseri ortaya çıkmaz. Her hadisenin de bir görevi var. İnsana haddini bildiriyor. Çekilen zahmet günahları hafifletir. İnsanoğlunun hayırda eli kısadır.Derdi veren de şifayı veren de Allahtır. O’na dua etmekten başka elimizden ne gelir. Duamız olmazsa bir önemimiz yoktur. Baharat harareti artırır, terletir, terleme ile bünyeden zehir uzaklaştırılır. Soğuk su şifadır. Ayağını sıcak, başını serin tut ve üzülme. Allah’ın dediği olur, en sonunda ölüm var. Sadaka verip fakirlerin, hürmet ederek büyüklerin duasını al. Sana herkes dua eder. Sana en büyük düşman ise nefsindir. Bedeni(maddi) hastalıkların sebebi manevi hastalıklardır. Kur’an, her türlü derde devadır, tabiattaki her şey bu kitapta anlatılmaktadır. Ara, bul. Şifacıbaşı (yani başhekim) hastaya hastalığının önemsiz olduğunu anlattığında; hasta derdi çeken bilir, sen benim halimi hiç yaşadın mı diye şifacıbaşına sitem eder. Halbu ki şifacıbaşı işini gayet iyi biliyor. Musibeti küçük görmek gerekir, küçüldükçe kaybolur. Büyük gördükçe de büyür, altında ezilirsin. Bir adama iyisin, iyisin dense iyileşmesi, fenasın fenasın dense fenalaşması çok vuku bulur. Şifacıbaşı da sonuçta bir sebeptir. Rabbim dilerse şifaya kavuşursun, maneviyatını yüksek tut, demektedir. Bu anlatılanlar günümüz sağlık çalışanlarında da bir ilham kaynağı olur, inşallah.