Hasretlik Şiiri - Hanifi Kara

HASRETLİK

Ben o yâre öyle ki, bağlanmışım yürekten
Ne yapsam da kopamam, özüm özüne hasret.
Sense benim Leylâ’m ol, ben peşinde bir Mecnûn
Çöllerde dolaşalım, izim izine hasret.

Tâ uzaktan öyle ki, o beni büyülemiş
Yürekten vurmak için, en güzel söz söylemiş
Edâ, işve, naz, sitem… Hepsini cem eylemiş
Alıştım ben nazına, nazım nazına hasret.

Mâdem bu yola girdik, hâlis olsun âmâlin
Engeller kalkana denk, kimse bilmesin hâlin
Şimşek gibi de olsa, göster bir an cemâlin
Öyle uzaktasın ki, yüzüm yüzüne hasret.

Bir yudumda içelim, aşkı güzel demle de
Sağlam bir kale gibi, düşmesin bir hamlede
Bazen gözbebeğimde, bazen düşen damlada
Saklarım ben özümde, gözüm gözüne hasret.

Bileği hiç bükülmez, âşıklar aşka kansa
Kerem, Aslı misâli, tutuşup birden yansa
Ne zaman ki “bitanem”, diyerek beni ansa
Kulak o anda çınlar, sözüm sözüne hasret.

Yârden bir selâm yoksa, gönlü nasıl eylesin
Sen orada ben bur’da, Kara’m sensiz neylesin
Tüm makamlar, besteler, seni çalsın, söylesin
Elimdeki mızrabım, sazım sazına hasret…

18/11/’10
Hanifi KARA