Hasretlere Sarılış Şiiri - Tunç Kuyucu

Çok kara kışlar geçirdim
Yanardağlar gibiydim hiç kor olmadım
Çok baharlar yaşadım
Çöller kadar kuraktım,yoktu elimde çiçekler
Kavurucu yazlar gelip çaldı kapımı
Ben hep üşüdüm,yatağımda yoktu sıcaklığın
Ağlardım sonbaharlarda
Filizlenirdi içimde dertler
Kısa derlerdi gülün ömrüne,o hiç solmadı!
Belki soldu ama yine de solmadı
Farklı bir boyuttu bakışlarım,
O hiç solmadı!
Ne bir ateş ne de bir volkandı
Yandım,yandım yine yandım
Yanıklar yoktu bedenimde;
Çünkü en büyük yanıklar yüreğimde;
Tutsaklığım sonu gelmeyen bir fırtınaydı
Seller olmadı belkide;
Ama ben yine boğuldum,yok oldum afetinde;
Gökyüzünde güneşlerin sabahı var mıydı
Ben kör değildim
Görmedim güneşleri hiçbir zaman gözümle.
Ne yatalak oldum ne de felç
Tutmadı ellerim hiç olmadı belinde
Sanki yok muydu kalbimin evi,
Elbetteki vardı yorgun bedenimde,
Ama o taşınmıştı!
Şimdi başka bir kalbin evinde...
Ben ne saatleri şaşırdım,ne ayları,ne de yılları,
Sanki şaşırmış gibiydim.
Hasret ile ağladım bilinmez kaç sene
Duygularım bozuk paramıydı?
Düşündüm hep,yaşadıkça düşündüm
Ciğerlerimde beklentilerimin soluğu çınlıyordu
Ama ben hep suni tenefüslerde
Meğerse ben;
Ters gidişlerin,yıkılışların
Yok oluşların kölesi olmuşum
Meğerse ben;
Güneşin doğuşunda batış,
Sonsuz hasretlere sarılış olmuşum.

1996