Hasretini İçimde Biriktirdiklerim

Şu anda hayatta en çok sevdiğim şeyi yapıyorum. Evet, yazı yazıyorum. Yıllar önce elime aldığım kalemi, umut ediyorum ki, yıllar sonra da elimden bırakmayacağım.

Bazen yüzyıllar önce gibi gelen, bazen ise dün gibi hatırladığım anılarımın arasında çocukluğumun en güzel günleri yaşar...

Anneannem, önünde avlusu olan, çitten kapılı, iki katlı şirin bir evde yaşardı. Alt katta anneannem, üst katta ise nenem (anneannemin annesi) otururdu. Kuzenim Selim ile ben fırsat buldukça üst kata çıkardık. Nenemizin turuncu-kahverengi tüyleri olan bir kedisi vardı ve onun her yıl çoğalan yavruları...

Soğuk kış gecelerinde odun sobası yakardık. Üzerine de portakal kabukları koyardık. Odanın içerisine çok hoş, reyhalı bir koku yayılırdı...

Henüz okul çağına gelmemiş biz çocuklar, nenenin etrafında toplanıp, onun hikayelerini dinlerdik. Yavaş yavaş, ballandıra ballandıra anlatırdı hikayelerini. Biz ise, onun her hareketini pür dikkat izler, ağzından çıkan her kelimeyi can kulağıyla dinlerdik. Anlattıklarının çoğu, yaşanmış hikayeler olurdu. Bazıları ise, destanımsı masallar...

Nenemiz Kıbrıslıydı. Kocasının ısrarlarına dayanamayarak, ilk çocuğuna hamileyken buraya göç etmişlerdi. Ama oradaki yaşantısını, Türk ve Rum komşularını hiçbir zaman unutamamıştı.

Kıbrısta insanlar kapılarını kilitlemeden yatarlarmış. Ne hırsızlık varmış, ne de namussuzluk. Lafta değil, gerçekte kardeş gibi yaşarlarmış.

Bunları yazarken, huzurla doldu içim ve masamda duran soğumuş çayımdan bir yudum aldım. Dedemi düşündüm sonra...

Eski Mersinliler dedemi iyi tanırlar. Benli Selim lakabıyla bilinen dürüst ve sinirli gemici.

Gemiye gitmediği zamanlarda kış aylarında sahlep ve poğaça, yaz aylarında ise bici bici satardı. Ve bunlardan biz torunlarına yedirmeden işe çıktığını pek hatırlamıyorum.

Mavi renge aşıktı!

Ve ben onu düşündüğümde sonsuz bir mavilik gözlerimin önünde beliriverir.

Babaannem, ah babaannem!

Tam bir Karadeniz kadınıydı. Dilinden düşürmediği türküleri, tadına doyamadığımız bazlama ve gözlemeleriyle, yediği şeftalinin çekirdeğini ekse, ağaç yeşerten verimliliğiyle, berrak tenli, al yanaklı bir Karadeniz kadını!

Hafif kısık sesi hala kulaklarımda. Yüksek yüksek tepeler türküsünü söyleyerek, yüreğinde hasretiyle gitti babaannem.

Nenem, dedem ve babaannem, onlar toz pembe çocukluk günlerimin birer masal kahramanları...

Yavaşça yerimden doğruldum. Aradan saatler geçmişti. Masamda duran soğumuş çayımın geri kalanını da bir yudumda bitirdim. Ağzımda buruk bir tat kaldı. Güzel şeyler yazmak için başlamıştım ama yine gözlerim bulutlandı.

Kalemim elimde, hasretini çekip de, acısını sindiremediğim, hala hepimizin yüreğini yakan kişiyi yazacağım şimdi. Eniştem, Ahmet Sarıçal.

Koyu Beşiktaşlı, babayiğit, yakışıklı, kızlarını canından çok seven, 42 yaşında, Mersin'ine aşık bir adam. Geçen sene bu zamanlar yüreğine yenildi.

21 Eylül'de onu kaybetmemizin üzerinden bir yıl geçecek. Ama biz hala onun öldüğüne inanamıyoruz. Aslında yazacak o kadar çok şey var ki, ama biliyorum ne yazarsam yazayım yarım kalacak.

Elimde kalemim, boğazımda düğüm düğüm olmuş acılar, yazılanlar ve yazılamayanlarla bir türlü son noktayı koyamıyorum.

Ve söz veriyorum kendi kendime, yaşadığım müddetçe sevdiğim insanları da beraberimde yaşatacağım. Yanımda olsalar da, olmasalar da...

15.09.2003/Pazartesi