Hasretinden Hasretler Eskittim

Akıyor zaman dışarının hoyratlığına aldırmadan sen yokken bile.
Her şey sabit sandığımız o düzenin inkarıdır artık
Dönüyor dünya bizden kopararak her anı’nı, her anı
Ve ben zamanın her şeyi çürüttüğü bu yerde eskittiğim hasretinle…

Mahpus dediğin yalnız dört duvar mıdır ey Sevgili?
Yoksa insanın kendi içinde kurduğu zincirlerden mi ibaret?
Ben ki seninle bu hayat denen zindanda hüküm giymişim
Göğsümde ağır mahkemeler, ruhumda sevmek suçunun ağır cezası…

Mapus zordur duvarlar suskun, soğuğu etine işler, günler sayılı…
Dışarısı bir girdaptır gör ki, suretler bomboş, günler birbirine karışıyor...
Sen derin parmaklıkların ardında kendini yiyip yitirirken ben,
Ruhumun en uzak köşesine sürgün, yüreğimde ağır zincirlerin izi…

Dışarıda gürül gürül akarken dünya, içimdeki hasretinle hasretini boğuyorum.
Geceler uzuyor, zindanlarım büyüyor, göğün maviliğinde, evet sen oradasın.
Sen özgürlüğü parmaklıkların ötesine uzanan ellerinde ararken
Ben özgürlüğü sana uzanan titrek korkan avuçlarımda besledim.
Sen yokken ben burada, hasretinden hasretler eskittim.