Hasretinden... Şiiri - Adem Yıldırım

Yokluğun vuruyor,dalga dalga kıyılarıma
Hasretinle tanıştım,seni bıraktığım rıhtımda
Çığlar düşüyor,geçit vermez yamaçlarıma
Ne sensiz yol veriyor, ne de nefes aldırıyor...

Her yeni günle gönlümde bir kardelen açıyor
Gelecekmişsin umuduyla beslenip,büyüyor
Akşam güneşiyle çaresiz boynunu büküyor
Ne sensiz açtığını biliyor,ne de kök salıyor...,

Kanadı kırık garip minicik kuş gibi
Biraz daha gayret etse uçacak sanki
İstesemde onu serbest bırakamam ki
Ne sana gelebiliyor,ne de gel diyebiliyor

Kıskanırdı ferhat deldiğim dağları bilse
Ağlardı mecnun düştüğüm çölleri görse
Her gün hayalimdesin,her gece düşümde
Hasretin ne birgün rahat veriyor,ne de uyutuyor...

Bir ada ıssızlığında şimdi gönlüm
Kalbimi kapısız duvarlarla ördüm
Açılmasın diye de attım kördüğüm
Ne sevebiliyor,ne de kendini sevdiriyor

14 / 04 / 2009 Erzincan