Hasretinde ölüm Şiiri - İbrahim Özdemir 2

HASRETİNDE ÖLÜM

Yıldızlı gecede kimsesiz ve bahtsız,
Kalbime dikilen abide olmuşsun,
Her ümitsiz korkuda bile sen eşsiz,
Bir sel gibi serdim ayakuçlarıma,
Kalbimde uçsuz bucaksız bir deniz,
Acılara sırdaş olmuş ruhumuz,
Nasıl inanıp ta almışım kalbini,
Sana tapan ölümlük ilah olmuşum,
Volkan gibi duman, lav ve ateş püsküren,
Kalbimde yanan o koskoca volkandan,
O volkan bile yok oldu,
Sensizlikte
Hırpalarken onu yıllar,
Hasretinle ölümle yaktın,
Hasretinde çökmüş katraklaşmış benliğim,
Emmekte beni kızıl dudağın şehveti,
Dönmekte varmış tılsımlı bedeninin sessiz gurbeti,
Hasretin kanar ufkumdaki gözyaşı sularında
Tesellisin sinmişsin ufkumun içlerinde,
Ses söylemez içimde sana ait bin bir macera,
Kâh azgın denizde,
Kâh karlı dağlarda avare,
Örümcek agı gibi ördün hasret zincirlerini,
Kurudukça içtim hasretini yudum yudum..
Akşam irkiliveriyor kızıl dudağının can hasreti,
Ama sen döktün bedenime,
Hasretinle ölümün şerbetini,

04.07.2004

(DEMYANLİ) İBRAHİM ÖZDEMİR