Hasretin Uykuya Hürmeti de Yok

Hasretin uykuya hürmeti de yok.
Gecesi yok, gündüzü yok.
Sustan anlamaz, yoruldum saymaz,
Elini vicdanına koyması yok.
Hasret bu ya!
Ne hâlden anlar, ne laftan anlar.
Ne alıp başını gider, ne de yolundan cayar.
Dikilir karşında bir anıt gibi,
Derdi sana, acısı sana, hükmü sana,
Bir saniye olsun kendini unutturması yok.
Hasretin yaralı yüreğe merhameti de yok.
Vakti yok, sabahı yok, baharı yok.
Gitten anlamaz, bitti anlamaz, yoku anlamaz.
Yangına odun taşımakta üstüne yok...
Döndü Dülger