Hasretin Sessiz Çığlığı Şiiri - Aski Divane

Hasretin Sessiz Çığlığı

Gözlerini kapattığımda, ilk kokladığım toprağın kokusu gelir burnuna.
Çocukluğumun geçtiği sokaklar, o köşede saklambaç oynayan çocuk sesleri…
Şimdi hepsi uzak, şimdi hepsi bir anı.

Evlenip gittiğim o gün, geride bıraktıklarımın yüreğinin orta yerinde koca bir boşluk açtı.
Annenin mutfaktan yükselen yemek kokusu,
babanın akşamları kapı önünde içtiği çay,
kardeşlerimin kavgası bile…
Hepsi şimdi birer hazine, ulaşamadığın birer düş.

Okuduğum okulun önünden her geçtiğimde kalbin başka çarpar,
çünkü orada ilk defa kurduğun hayaller var.
Belki bir öğretmen olmak,
belki küçük bir dükkân açmak,
belki de yalnızca memleketimde yaşlanmak…
Ama hayat başka bir yol çizdi bana,
ve ben sessizce boyun eğdim.

Şimdi, geceleri pencereden baktığımda yıldızlara,
çocukluğunun gökyüzünü ararsın.
Bazen rüzgâr gelir, uzaktan bir koku taşır burnuna…
Sanki annen ekmek yapmış da,
“Gel kızım, sıcak sıcak ye.” diye sesleniyor.

Bilirsin, insan en çok yapamadıklarının hasretini çeker.
Senin de içinde bir yarım kalmışlık var.
Ama o yarım kalan hikâyeler,
belki de seni sen yapan en değerli parçalarındır.

Ve bir gün…
O topraklara döndüğünde,
ilk nefesini aldığın o evin önünde durduğunda,
kalbin sana fısıldayacak:
"İşte, ben hep buradaydım.