Bir yüz ki gülmedi bahar,
Sesinde yitik bir nehir ağlar,
Kokun, solan bir çiçek gibi,
Rüzgâr sustu… O vazgeçmedi…
En güzeli ben değildim belki,
Biliyordu yıldızlar düşmez ele,
Yine de tutuştu karanfil telaşı,
Kırılmaz bir hayaldi avuçlarında…
Ben kaçtım… Ayak izim kumda erirken,
O, gökyüzünü ördü yalnızlığımla.
Söndürdüm belki içindeki güneşi,
Ama o, sabrın şafakında hep bekledi…
Diyebilir miyim ki sevmedim,
Yalan! Geceler sessiz çığlığımdı.
En derinde bir sır gibi saklı,
O sevdi… Ben korkuyla sustum…
Kayıt Tarihi : 13.3.2025 15:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Şiir, terk edenin pişmanlık ve çelişkilerini, terk edilenin ise umudunu ve sadakatini doğa imgeleriyle anlatıyor
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!