Hasretin Işıklı Koridorları

hasretin ışıklı koridorlarında yüzüyorum
etrafı sarıyor büyük bir soluk gibi gece
deliyor tel tel aydınlığım
karanlığın boğazında düğümleniyor her bir uç
gözlerimden kan kızılı akıyor bağrına
dağların ardına çekilirken
ay bedenlerimizde kayboluyor

elimi uzatsam avuçlayacağım göğü
nefesim dağları devirecek gecenin üzerine
kuytularında sığınmışken

bir nehir uzanıyor göğsümden karanlığı besleyen
ışığı çevreleyip daraltıyor
yer yüzünü dolduran boşluk
gözlerimden kan kızılı sıçrıyor bağrına
aldığım her yolda sönükleşiyor nokta
izini kaybediyorum

ümitlerim dökülüyor yalnızlığın üzerine
deliyor tel tel kederim
yıldızların uzaklığında düğümleniyor her bir uç
gözlerimden kan kızılı fışkırıyor bağrına
bulutların ardına çekilirken
ay bedenlerimizde kayboluyor

kollarımı uzatsam kucaklayacağım evreni
nefesim gezegenleri dizecek ipe
kuytularına sığınmışken

kaybolmuşluğum seni bana vermeyecek
silineceğim yüreğinden usulca
fark etmediğin an varlığımı
yokluğum yok olacak avuçlarında

dök saç varsa arda kalan ruhumdan
aydınlığım da karanlığı sevmemişti zaten
yıldızlar da kıskanmıştı oysa yakınlığımı

demek hayaldi
hasretin ışıklı koridorları