Hasretin, Gece ve Ben Şiiri - Şafak Özdemir

Yokluğunun birinci akşamı.
İlk gözlerin düştü aklıma.
Hani o çok sevdiğim,ela gözlerin.
Artık ne İstanbul avutur beni ne deniz.
Evet,ilk gecemde gözlerin yaktı beni.
Masamda bir mum,
Resimlerin ağlattı beni.

Yokluğunun ikinci akşamı.
Hava henüz kararmış.
Gökyüzünde ne bir yıldız,ne de Ay var.
Yalnızlık kapıya gelmiş dayanmış.
Açsam olmaz,açmasam olmaz.
Bir yandan özlemin,bir yandan gece,
Sararken beni esmer, soğuk tenine,
Bir teselli arıyor şimdi gözlerim,
Bende kalan yasak resimlerinde.

Yokluğunun üçüncü akşamı.
Fena sıkıştırdı hasretin yine.
Karşı koymak imkansız hatıralara.
Biliyorum birazdan birkaç ıslak dize,
Dökülecek gecenin gözlerinden,kirpiklerime.
Ve belkide bir sevda şiirine iki mısra düşecek.
Biri senin biri benim için.

İnan canım,
Seni sevmek kadar,hasretinide çekmekte güzel.
Yalnız üç günü geçirme yeter.

Şimdi bir mum alevinde,sabahlarken gözlerim.
Dudağımda, seni seviyorum demenin o çocuksu utancıyla.
En çok sevdiğim resmine sarılıp, uykuya dalmışım.