Hasretin Esintileri Şiiri - Yakup Günel

Huzurun sesini arar insan yaşamı boyunca,
Mutluluğun resmini çizmek ister yalnız kalınca.
Güneş batar usul usul insanların hüznüne,
Bir kor gibi parlar yüreğinde hissedince.

Yüreğinde taşır her bir hasreti,
Hasretin esintileri hissettirir kendini.
Uçurtma gibi uçar gider uzak diyarlara,
Bir daha asla bulamayacakmış gibi...
Belki de her an onunla olacakmış gibi...
Barındırır zıtlıkları insan yüreğinde,
Her çekişmede zarar görür, döner tekrar evine.

Kendi yüreğidir aslında her insanın evi,
Kendinden başka giremez kimse oraya.
Almak isterse yabancı birini evine...
Zarar görür; perperisan olur, kalır.
Hasretten başka misafir alırsan evine,
Dönmek istersin her an o huzurun sesine.
Bir daha asla dönemezsin de kendine.

İyice issizlasan yüreğin her bir zerresi hissedilir,
İnsanın tek dostu yine kendisidir.
Kalabalık bir yalnız misali yaşar durur,
Hasret uğrarsa arada bir yalnızlığına da ortak olur.

Güneş batar ağır ağır, bırakır yerini aya,
Hasret terk eder insanı, mahkum eder yalnızlığa
Kaderin oyunu bu ya...
Alıştırır insanı hasreti sevmeye,
Belki de alıştırmaya bile alıştırır.
Yalnız kalmış nice gönlü de kandırır.
Hasretten geriye kalan şey koca bir yaradır,
Ne kadar uğraşılırsa uğraşılsın kapanmayacak bir yara...
Ne kadar inerse insin bitmeyecek bir yara...

Derin bir iz bırakır hasret insanda,
Sağına baktığında artık olmayacak o yanda.
Belki umutların bir kez de sola bakmaya iter seni,
Yapılır o anda çaresizliğin en iyi tasviri.