Hasretin Eşiğindeki Aşk Şiiri - Yunus Özkan

Tanıdığım hiç bir yalana bu kadar inanasım olmamıştı
Yüzüme baka baka içimde ki seni gömerken bile
Tek bir gülüşüne asardım tüm gerçekleri
Kendimi bile kandırır yaşardım seni....

Ki neyim yada kimimsin sen benim
Düşlerimin en bilinmezine sardığım saklım
Aklımın karanlık yüzü müsün ki sen nesin...
Yıkık bir hiç kadar değilken karşımda...

Hayatımı ellerimle önüne serebilecek kadar
Aç ve bi 'ilaç sana muhtaçken gözlerindeki hüzne
Hasretim, mum ışığının gölgesinde başım dönüyor
Bana her gelişinde kavuşmayı seninle yaşıyorum...

Yorgunum
Tenim yorgun
Aklım durgun
İntiharların salıncağında sallanıyorum
Ömrümü çalan kahpeye sayıyorum
Sövüyorum
Küfrediyorum

Ağlamasını bilmeyen gözlerim kanıyor
dalıp uzaklara gidiyorum

Söyle; hasretin eşiğinde ki aşk...
Sıradaki yalanın neyse hazırım inanmaya...
Doyamıyorum sana
Bu gece bir an olsun bizi düşün...
Gitsen: Beni öldürsen daha mı iyi olur yar...

Yeminlerle değil gözlerinle söz ver bana...