Hasretin Şiiri - Mustafa Sürmeli

Hasretin, boğazımı sıkan bir kol,
Bir kabus gibi üzerime çöken.
Hasretin, sonu ölüme çıkan yol.
Baldıran zehrini içime döken.

Gittin, bittim, herşeyin tadı kaçtı,
Gecelerim şimdi çok daha uzun...
Geceler, gündüzle aramı açtı,
Geceler ki senin, en büyük kozun.

Günler daha sakin, saatler sessiz,
Herşey yerli yerinde, zaman durmuş.
Kuşlar cıvıltısız, insan nefessiz,
Herşey uslanırken, hasret kudurmuş.

Yokluğunun gözleri çatık kara,
Hem derde salar beni, hem korkutur.
Buldu ben gibi bir aptal fukara,
Üstüme bıçaklı ipler sarkıtır.

Koynuma sokulup kanımı içer,
Hayata bağlayan nem varsa alır.
Hasret, bedenimi ortadan biçer,
Bir yanım yok olur, bir yanım kalır.

Alışkanlık yaptı bende bu hüzün,
Ölünce bırakır ancak yakamı.
Kurşun gibi vuran o kara gözün;
Benim katil hasretimin makâmı.

Hasretin, içimde dinmeyen sızı,
Tenimde üçüncü derece yanık.
Gözyaşım, sensiz gecelerin kızı,
Seni sevdiğime en büyük tanık.

Senden daha sâdık bana hasretim,
Benle ilerler, durur, çıkar, iner.
Ben ölüp geceler kalınca yetim,
Hasretin benimle toprağa girer!