Hasretim Sanadır Bu Sitemim

Bir gün hiç beklemediğim bir anda çıkıp gelsen yıllardan sonra; ;
Yıllardan sonra sefil, yorgun ve bitkin bir halde,
Koşup Kapını çalsam ”Bir seher vakti”
Çıkıp gelsem hayatına beklemediğin bir vakit!

Ben geldim desem, seninle yeniden var olmak için;
Uzatır mısın ellerini? Açar mısın kapalı kapıların ardında, yorgun düşmüş yüreğini?
Huzurlu hasret kalmış gözlerinle ve saklı kalmış gülümsemelerinle,
Hoş geldin hasretim, yolunu gözlüyordum, yine pencere köşesinde dermisin
Tüm kederleri bir kenara itip, kırgınlıkları silip sevinçler içinde sarılır mısın bana?
Yine bana iyi ki geldin. Seni bekliyordum hoş geldin hasret kaldığın dünyana.
Yorgun düşmüş ellerinle okşarmışsın saçlarımı?
Yine bana anlatır mısın, yaşadıklarını ve bitmek bilmeyen hayallerini,
Yitirmediğin umutların, içinde ben buradayım işte seninleyim.
Özlemler bitecek, bıraktığımız yerden yeniden devam edeceğiz sevgilerimize,
Yoksa!
Yine bir sevip, bir kızar mısın?
Yoksa!
Yine bir kelime etmeme izin vermeden!
Tekrar sus bu benim kaderim deyip git, git durma diyerek;
Yüzüme acımasızca haykırır mısın? Yarım kalacak her şey böyle işte,
Sen hem dünyamken hem de hasretim olmamalıydın!
Sonrada arkanı dönüp, hiçbir şey yokmuş gibi davranıp.
Ben gittikten sonra içten, içe ağlar mısın?
Bense yine kapının kolunda senin;
Son sözün için saniyelerimi sayarım.
Gitme, gitme dur bekle, döneceğim ama bu gün, ama yarın, bekle hasretim!
Yâda kızgınlığın geçtiği vakit’imi bekleyeceğim?
Ne çare sense sözü söylemez;
Bense sisli yolun yolunu tutarda boynumu bükerde giderim.
Elim başımda, Öylece bekleyeceğim geleceğin günü hasretim.
Yorgun, sessiz, sedasız yumruk seslerini kapıda, sesin kulağımda,
Gözlerimin içine bakıp Ben geldim döndüm. HASRETİM
Bense! Son sözümü mü söylerim…
Yanındayken, dünyansam bu dünyana hasret kaldıysan
Gitme kal kendi dünyanda, suyunda, ekmeğinde, aşında izin ver de ben olayım;
Artık bize verilen dünyaya hasret mahkûmları etme