Hasretim Bahara Şiiri - Hakan Baş

Dünya’ya gelen iki göçmen kuştan farksızdık sen ile ben,
Uçup durduk adını bile bilmediğimiz diyarlardan,
Vatan saydığımız topraklara,
Uzun soluksuz gitmelerimiz oldu kimi zaman,
Boyun büktük, kader dedik yazılmış yazgımıza,
Konduk bir ağacın kovuğuna habersizce gelen misafir gibi,
Islandık yağan yağmurda delicesine,
Yağmur dedik, bereket dedik, baharın müjdecisi bulutlara,
Sonra ardından doğacak güneşi umutla bekledik,
Kıraç topraklardan, yeşilin kucağına varasıya kadar kanat çırptık,
Ama hiçbir zaman gök kuşağına konamadık.
Yani hiçbir zaman seninle kavuşamadık sevdiğim,
Hiçbir zaman biz olamadık,
Onca yıllık hayatımızın, kilometre taşına ikimizin adını yazamadık,
Gözüme yaşları reva gördüğün o günden sonra,
Kanadı kırık öksüz bir yavruyu andıran ben,
Her şeyden habersiz yaşayan seni hiç unutamadım.
Kışları bir türlü sevemedim,
Bir umut baharları bekledim.
Yağan yağmurlarda ıslandım, gözümde yaş bırakmadan,
Seni onlardan istedim.
Yağmur dedim, bereket dedim, umudun müjdecisi bulutlara,
Göçemedim bir türlü senin toprağına,
Varamadım, gücüm yetmedi, savruldum uğrunda,
Hiçbir zaman dalamadım gözlerinin ayasına,
Karanlığında kayboldum, yolumu bulamadım,
Kondum bir hasretin köz olmuş bağrına.
Bir kez olsun duymadığım ‘’seni seviyorum’’ kelimesine,
Aç, susuz ve bir o kadarda yabancı kaldım.
Senden sonra hiç ben olamadım,
Bizleri duydukça boyun büktüm,
Kader dedim yazılmış yazgımıza,
Simdi hangi hoyrat rüzgâr savurur adını bilmediğin diyarlara?
Sana kim kucak açar benim gibi çıkarsız ve taparcasına?
Revamı sevdiğim bu acı, senden uzak kalmak bana?
Göz bebeğimde kaldın, öksüz sevgim kucağımda,
Sustum ölürcesine sustum sevdiğim sana,
Bir göçmen kuş kadar hasretim ben bahara…