Hasretim Şiiri - Serkan Gök

Duyuyor musun?
Suskunluğum bile sana yazılmış,
bir şiir gibi…
Bir dua gibi…
Bir bekleyiş gibi…

Ben burada, senin olmadığın yerde,
sana ait ne varsa onlarla yaşıyorum.
Ve her şeyin adı hasret ve özlem.
Bir rüzgâr geçiyor içimden,
adı sen.

Sensizlik, sessizliğin en gür hali.
Gülüşün çalındı zamanımdan,
gözlerin hâlâ gözkapaklarımda asılı duruyor.
Zaman aksıyor usulca,
her saniye seni sayıyor.
Sabah kahvemi tek başıma içiyorum
Eskiden birlikte gülüp geçtiğimiz sokaklardan şimdi sessizce yürüyorum.
Yanımda olmayışın, her şeyin eksik kalmasına yetiyor.
Sadece seni değil, seninle güzel olan her şeyi özlüyorum.

Adını andığımda içim ürperiyor hâlâ.
Sen yoksun ama
sesin duvarlarda çınlıyor,
kokusu sanki rüzgârda geziniyor.
Zaman, seni beklerken daha ağır geçiyor.

Bir fincan kahve soğuyor masamda,
sen yoksun,
ama varlığın kırk yıllık hatır gibi oturmuş içime.
Bir sessizlik çöker içime,
Biliyor musun, sen gidince sadece kalbin değil,
zaman da eksildi içimde…

Gözlerimde adını unutmayan bir zaman var,
Ne yöne baksam sana çıkar yollar.
Adını söylesem yankılanır duvarlar.

Geceler sensiz daha uzun, dakikalar tortu gibi kalır avuçlarımda.
Sana dokunamadığım her an bir boşluk büyür içimde,
Hiçbir şeyle dolmaz ve doldurulamaz.
Yürüdüğüm sokaklar,
oturduğun iskembe,
kahvemin buğusu bile
sana benziyor artık.
Ve ben…
bir hasretin gölgesinde üşüyorum.
Gece çöktüğünde
en çok vicdan konuşur içimde.
Senin sesinle,
senin sessizliğinle,
senin yokluğunla.
Öylece kalıyorsun soğuk duvarlarımda.
Çünkü huzur,
dışarıda aradığın değil…
içeride unuttuğun bir şeydir.
Ve bulduğunda
hiç konuşmaz,
ama her şeyden daha çok anlatır seni.

İnsan en çok orada duyar kendini;
konuşmadığında,
dinlemediğinde,
kaçmadığında.
Ve bazen…
bir çığlıktan daha yüksek olur bir suskunluk.

Seninle gezmediğim bir sokak var içimde hala,
Seninle gitmediğim bir yolculuk var daha,
Seninle geçirmediğim günler, geceler var
Seninle paylaşamadığım bir ömür var daha

Sana bir çiçek değil,
bir mevsim olsam,
her sabah seninle başlasam,
her akşam sana dönsem.
Olmaz mı olmaz mı yar…
Nefesim yetmiyor seni anlatmaya,
ve hiçbir cümle seni sığdıramıyor içine.
Sen susunca, ben yok gibi oluyorum,
ve sen yokken
ben hiç oluyorum.