Hasret Yorgunu Şiiri - Erbil Pozam

Sen ki benim gönlüme ayna bile tutmazken,
Bense senin yakında olman ile avundum.
Bahtıma düşen gurbet uzakta bir adayken,
Henüz yola çıkmadan, hasretinle yorgunum.

Yüzünü görmesem de, adın duymak güzeldi,
Geçtiğini görmesem, bastığın yer kederdi,
Hiç sesini duymasam, o şarkılar yeterdi
Bana uzak olsan da, yakın görmek zaferdi.

Son ümidim bitmişken, seni sevmek gazeldi,
O okyanus gözlerin, çay içtiğin kafe’ydi,
Hiç beni yâd etmesen, beni görmen yeterdi,
Hiç bana yaklaşmasan, uzak olman güzeldi.

Hâşâ! Sevilmek değil, beni bilmen yeterdi,
Bana bakan gözlerin, beni meftun ederdi.
Bir kuru söz: “Merhaba”, tüm cihana bedeldi,
Henüz yola çıkmadan, hasretinle yorgunum.

Hayat çok şey öğretir, işte bir örnek daha;
Yaşamak mümkün imiş, karşılıksız bir aşkla,
Son tesellimi kader çalıp kaçınca dağa,
Henüz yola çıkmadan, hasretinle yorgunum.