Hasret Ve Veda Şiiri - Gökhan Salter

Kaç sabahlar oldu seni görmeyeli…
Kaç geceler hissettim seni gözümün önünde…
Karanlık bir tavanda resmini çizdim gözlerimle...
Göz pınarlarım yastığa damlarken bildim, hasretin böylesine zifiri kahpeliğini…
Gelmek istediğimde ayaklarım nedense izin vermiyordu…
Ben ne kadar ileri adım atarsam ayaklarımda o kadar geri gidiyordu…
Geceler gündüz, gündüzlerde gece oluyor…
Benim sevgimde hasretimle beraber her geçen gün biraz daha artıyordu…
Yine sabah olmuştu…
Yeniden bir gün doğmuştu hasretimin ve sevgimin tam tepesine…
Ağlamak fayda etmediği gibi bir de özlemi genişletiyordu…
Aylardır gülmediğim için gülmeyi unutmuştum, artık gülerken bile gözlerimden yaş geliyor bana bir uyarı yapar gibi göz yaşlarım yanaklarımı yakıyordu…
Gözlerimde usanmıştı artık, onlarda bana sanki kulağıma bağırırmışçasına bir uğul-tuyla sen artık sevme diyordu…
Sıkılmıştım artık hayattan hayatımda yeni bir canlılık, yeni bir hareketlenme gereki-yordu…
Yine bir sabah, yıldızlı bir gecenin sabaha dönüştüğü şafak vakti, işte o olması gere-ken hayatımdaki canlılık, hareketlilik sonunda gerçekleşmişti…
Boyu tam 2 metre, enide 1 metre olmak üzere bir çukurun içine ellerim, kollarım bağlı beyaz bir beze mumya gibi sarılı olarak üstümde toprakla kapatılma şartıyla aşağı doğru indirildim…
Evet sonunda dertten, kederden kurtulmuş çokta rahat olmayan bir yerde uyanmaz bir uykuya dalmıştım…
Mezarımın taşında şu cümleler yazıyordu;

Ağlamak derdi silmiyor
Dermanına gücüm yetmiyor
Toprağa yarim gelmiyor
Hür yaşa gönül sevgi yetmez…