Hasret ve Hayal Şiiri - Elbey Can Çelik

Sensiz geçen her gecenin bir sabahı vardı ta ki güneşin doğuşunu fark edemediğim güne kadar. Sanki ikiye ayrılmıştım. Sağ tarafım aydınlık sol tarafımda ise karanlık vardı. İşte o zaman anlamıştım, biz ayrılmıştık. Herkesin bir korkusu vardır benim ki de sensiz kalmakmış. Daha önce anlamayı çok isterdim bunu ama insan her şeyi kaybedince anlıyor. Belki senin de anladığın şeyler vardır. Belki sen de bensizken daha mutlu olduğunu anlamışsındır. Saçların nasıl bu arada baya oldu onlara dokunmayalı, gözlerine bakmayalı da çok oldu onlar da arıyor mu beni, belki sen değil ama ellerin özlemiştir de sen kızarsın diye söyleyememişlerdir. Bir ara onları ziyarete mi gelsem diyorum. Biraz saçlarına dokunur biraz gözlerine bakar biraz da elini tutarım, ama merak etme, kalbine dokunmam. Senden sonra hiç bilmediğim farklı şeyler girdi hayatıma. Her aklına geldiğinde gözleri dolduran, uzaklara bakıp düşündüren , gizli gizli ağlatan bir şey. Adına hasret diyorlarmış. Yeni tanıştım kendisiyle, şimdilik iyi anlaşıyoruz. Hayal var birde ama onu da genellikle gözlerimi kapatınca görüyorum. Bazen durup dururken geldiği de oluyor o yüzden onunla pek anlaştığımız söylenemez ama sanırım beni baya sevdiler. Bunların yanında birde anladığım şeyler var. Mesela birinden hiç bir karşılık beklemeden onu sevmek gibi. Her gün uyandığında iyi ki onu seviyorum demek gibi. İstesem unutur muyum acaba. İsteyince birinin kokusu unutulur mu yani. Sahi sen öyle mi yapmıştın. Herkes unutursun diyor lakin nasıl olacağını söylemiyorlar. Aramızda kalsın ama ben seni nasıl unutacağımı hiç ama hiç bilmek istemiyorum. Ben seni unutmak değil, yaşamak istiyorum.