Hasret ve beklemek Şiiri - Yalçın Güler

Gözleri sulara düşmüş ceylanlar gölgesindeyim.
Ağladığında
Tutulabilecek kadar yakınken anne memesi
O asırlık çocuğa…
Gözleri sulara düşmüş ceylanlar gölgesindeyim.
Uzanamıyorum
Binlerce yıldır.
Hasretim sana.

İçimde
Seni biriktirdiğim kuşlarla göçüyorsun her akşam.
Bütün nefes almaklar soluk soluğadır bende.
Soluğum kısıktır,
Giderken
Ardından çığlık çığlığa
Ağlamamdandır
Sanırım,
Ellerim…

Gittiğin gün.
Seni gömdüm!
Kalp mezarlığına.

Musallan oldu bedenim.
Kefenindir
Tozlu puslu rüyalarda kalan gençliğim.
Ellerin, ellerim.
Doktorlara da sorsan
Beni hayata bağlayan
bu mezarlıktan kalma
Ağlamaklar var ya!
Ellerim, ellerin.

Seni bunca beklemek…
Ve saymak zamanı
Kara gözlerinin hatırına.
Kalp mezarlığında kalmak
Eyyüp sabrıyla.

Ellerim…

Allah’a da sorsan,
Beni hayata bağlayan
Eksik kalan bekleme sınavım

Ellerim…

Beklemek…
Bir abide gibi beklemek…
İçinde oyduğun yaralardan,
Akıtmak zehrini aşkın.
Gökyüzünün en parlak yıldızını
Sen diye hayal etmek…
Ve alıp eline yorgun bir tabancayı
Mezarlıklar kalbini
Çürümüş bedenimle yatırmak yan yana.

İşte bu!
Hasretinle yaşamaktır.

Ellerim…
Toprağındır ellerim.