Hasret Uykusu Şiiri - Zeynep Nilgün Gökçeöz

Aldırmam
Omzuma bırakılan
Hüznü yosunlanmış uzaklıklara
Ve derim ki
Sancının en güzeli
Soluk soluğa aşk denilen sırra kavuştuklarında
Yağmurla denizin birleştiği andır.

Ne zaman dara düşse yüreğim
Papatya kadar beyaz gülüşünü hatırlar
Yeniden âşık olurum sürgünlüğümün dar vakitlerine
En büyük aydınlık gibi seni içime yerleştirip
Söylenmemiş kelimelerini
Gözlerine bakarak dinlerim
Bütün alfabeyi yok sayarak
Yüreğinin sessizliğinde sevdalı bir hece olurum
Ve başucunda
Günahlar kadar özgür
Sevgi gibi çırılçıplak
Nefes almak kadar muhteşem
Düşlerin olurum
Sevgimin duasıyla semaya durup
Peşimdeki yıldızlarla
Penceremizden giren ay olurum.

Ben ki
Hazan yüzlü mevsimleri gördüğümde
Bulut rengi düşlerle silerim gözlerimi
Ben ki
Gecenin hüzünlerini sabahın umuduyla yıkadığımda
Aşkın bütün efsunlarıyla gizlerine yağarım
Başımda en deli bahar rüzgârlarıyla
İki kelimene savrulurum
Çölüne eserim
Yüreğine eserim dilimdeki üç harfle
Dudaklarımda birikir sevdan.

Gönlüme düşen cemrenin hikâyesi bu
Son noktası konulamayan beklemelerin efsanesi bu
Ve kendi içine bile sığmayan hasretlerin
Yasakça adımlanan ritmi bu
Duy sesimi
Gecenin yankılanan mecburiyetinde
Karanlığın bütün köşelerinde ellerimi bul
Her dokunuş beni sana götürür
Yeni bir gün doğuşu gibi
Her renk sana dönüşür
İşte bu yüzden
Kırmızı bir özlemin tutsaklığında
Aşk saçan kelimelerini şakağıma dayayıp
Gözlerinin kıyametinde
Alev alev seni uyurum.

Haydi, uzanıp al beni bütün uykusuzluklardan.