Hasret Kaldım Şiiri - Öznur İlter

Düştüm peşine sevdanın,ateşi aradım,
Gözlerini buldum da,bir bakışınla yandım.
Yanmakta değilmiş marifet,suymuş vuslatın.
Ateşe verdim gönlümü,suya hasret kaldım.

Her yüze güleni dost bildim,omuzdan tuttum.
Sözüne kulak verdim de,sözünü söz tuttum.
Can dedim; beri döndüm,sırtımda bıçak tuttum.
Meğer hepsi yılanmış,insana hasret kaldım.

Derken kıyısından girdik hayat kavgasına,
Okulu bıraktık,karıştık çoluk çocuğa..
Geçim derdi zormuş,koydum düşleri bir yana,
Karanlık gecelerde ışığa hasret kaldım.

Bir halden anlayan var mıdır diye bakındım.
Halimden beter haller gördüm,halden utandım.
Rabbime açtım elimi,Allah'a sığındım,
Sabredip de Ya Şükür diyene hasret kaldım.

Birbirinden habersiz nice yaşamlar gördüm.
Yaşarken her gün bin defa ölenleri gördüm.
Öldüğü halde yaşadığını sanan gördüm,
Şu yaşamlar içinde ölüme hasret kaldım.

Başını koyduğu yolları satanlar vardı.
Ne suya ne de sabuna dokunanlar vardı.
Oturduğu yerden bol ahkam kesenler vardı,
Kavgasını ayakta verene hasret kaldım.