Hasret Kaldım Şiiri - İbrahim Halil Demir

Hasret kaldım yar ile kucak kucağa şirin uykuya,
Sevdası düşürdü beni dibi görünmeyen bir kuyuya.
Gönül müptela olmuşsa kanı tatlı birine aniden,
İster ki yaşadıkça her daim dizlerinde uyuya.

Hasret kaldı sevdalı mahmur gözlerim yari görmeye,
Gidiyorum aşkımı sevda gergefinde motiflerle örmeye.
Mahrum bırakmasın yaradan yeter ki yarin cemalinden,
Çoktan hazırım yarin yürüdüğü yollara güller dökmeye.

Hasret kaldı nasırlı ellerim,el ele tutuşup gezmeye,
Hiç kimsenin gücü yetmez bu sevdayı bitirmeye.
Sevda illetine yakalanmışsa söz dinlemeyen gönül,
Başlar gece gündüz yarin yolunu heyecanla gözlemeye.

Hasret kaldı tenim Muhammedi gül kokan tenine,
Önem verilmez gerçek sevdalıların husumet ve kinine.
Gönül heybeleri dolmuşsa yapay olmayan sevdalarla,
Nakşeder gönül sevdiğini en güzel motiflerle zihnine.

Hasret kaldı gönlüm yarin içten tatlı bir tebessümüne,
Rengarenk ilmeklerle dokudum aşkı yüreğimin tümüne.
Bu aşk ve sevda uğruna dolaştım bunca diyar gurbet,
Ama şikayet etmedim bastım anılarımı gönül küpüne.
24/01/2008