Hasret-i Mecnun Şiiri - Emrah Bekci 2

Ey zülf-i perîşân, cânıma bağış,
Gönlüm hüzünle süslenir hep sâha.
Gözümden düşen yaşlar geceye sırdaş,
Yıldızlar şahittir hasret-i vâha.

Gamze-i ceylan gözlerde bahâr,
Tenhâ vâdîlerde solgun yaprak.
Gel, ey mâh yüzlü, vuslat eyle yâr,
Sadâkat gözyaşımda her dem parlak.

Dil rûhumda seni diler ân be ân,
Kara sevda hançer olur sineme.
Leylâyı âlemde sanır her cân,
Senin hasretinle düştüm divâne.

O sevgili belki yıldızlardan âh,
Bir ışık misali sîneme düşer.
Ey sevda iklîmi, ömrümde bir râh,
Senin varlığında bulur hep yeşer.

Sözlerimde ince bir sır, derinlik,
Her harfte özlem ve zâtına sadâk.
Âşık mâcerâda bulur hem sevinç,
Hem de hüsran içinde kalan aşkı tâk.

Gönlümde yanan nar, küllere bürün,
Bağrımda nakş olmuş vuslat arzu.
Gel ki, bu âlem senle bir bütün,
Mecnûn misâli seni yitiren kuzu.

Ey vefâsız devrân, dönüp dolaşan,
Biz ki sadâkatle açtık bu nârı.
Zâlim felek niçin bizden yana yan,
Yâr bize vuslat eylemez ârâbârı.

Ay ışığında perdeler düğümlü,
Sesine vurgun bu dertli cihân.
Gölgeni düşlerde hayâl-i tülbül,
Sırdaşım dîvârlar, mahzûn ve zârân.

Özlem dağlarında savrulur cânım,
Bir nefeslik vuslat iklimine dek.
Hakkı rahmet eyler, bekler lisanım,
Sen ki bâkî derya, bana ekmek.

Şimdi aşk bir ceylân gibi serâzâd,
Ey gönlümde vâris, varlığın hanı.
Emrah âşık, sen bahâr, eyledik feryâd,
Sadâkatten kudretle kurduk bu cânı.