Hasret Hasretliyi Rüzgârla Kucaklar 1

Sabah rüzgârı bu, şarkı söylüyor, ayrılanlara dair, özleyenlere dair.
Unutulanlara, unutuşlara ve de yüreğine sevgiyi gömenlere dair.
Yokluk, yoksunluk kıraçlarında hüzün bulamacıyla boynunu bükenlere dair.

Sevgiye dahil olanların boğazlarından çıkan gıcırtılar, inlemeler getiriyor kimsesizlerin diyarından, kimsesizliğine…

Gözlerini tarif ediyor, sevgilim deyişin gibi iç hamurları yoğuruyor bedende.

Bir tek cümle peydahlanıyor, mutluluğa dair,
SEVİYORUM DEYİŞİNİ CEPLERİMDE TAŞIYORUM DİYOR…

Seni kucaklayıp getiriyor, koltuk altlarımdan damlayan terlerimin arasına.
Güz yağmurunda ıslanmış gibi bedenime serinlik veriyor…
Hasretin uğultularını vuruyor köşe başı vitrin camlarına ve camlar sana bulanıyor.
Unutulmuş ne kadar kır çiçeği varsa, yapraklarını, çiçeklerini kucağıma dolduruyor. Kucak kucak çiçek oluyorsun. Ağzımı açıyorum doluyorsun içime rüzgâr sertliğiyle, ciğerlerim oluyorsun, seni nefesliyorum. Dünya sen kokuyor.

Bir cümle uçuşuyor sağlı sollu yüzüme yüzüme vurarak,
HASRET HASRETLİYİ RÜZGÂRLA KUCAKLAR,
UNUTULAN SEVGİYİ YARALAR GEÇER…

Eski bir şarkı, siyah beyaz filmlerden kalan hani, kız oğlanı terk eder de uzaklara gider ya… Bir şarkı bir öykü olur, bir öyküde bir asma kökü gibi hayatı içine alır, hep baharı, hep yazı bekler.

Hani senin, benim öykümüz vardı ya, yaşanmışlıklarımız, yaşayacaklarımız, özlemlerimiz, sabahları kahvaltımız için simit alacak çocuklarımız.
Ve şarkılarımız….

Bu öyküde seni düşündüm, ağlayamayan kadın, gülemeyen adamı yani…
NE ZORDU DEĞİ Mİ AĞLAYAMAMAK,
NE ZORDU DEĞİL Mİ GÜLEMEMEK…
MASAL İÇİNDE MASAL,
SEVGİ İÇİNDE HÜZÜN.

NE KÖR TALİH BU KARŞILAŞMAMIZ,
NE DE ŞAŞKINLIKTI SEVİYORUZ, SEVİYORUZ,
BİRBİRİMİZİ DEYİŞLERİMİZ..

Sahi neden bu kadar çok sevdik birbirimizi,
Yaa, neden ölüyoruz birbirimize…

Eş anlamı olmayan bulmaca sorusu gibi,
cevabı sadece soru işareti…

Bu sabah rüzgâr senli esiyor,
bu sabah rüzgâr beni uçuruyor.
Alaca bir menekşe bu,
neresi mor?
Bu sevginin neresi pembe,
hangi dış kapının tokmağı bu,
tutunduğumuz?
Sen bana ben sana neden tutunduk?
Sen benden ben senden neden koptuk? İki tarafı kelepçeli zincirin ortasından kopmak gibi neden koptuk? KERVAN HANI YOLU GİBİ ÜSTÜMÜZDEN KAMYONLAR GEÇİYOR, YÜREĞİMİZ NEDEN EZİLİYOR… Biz neden kopuk bir zincirin halkaları oluyoruz. Hani bu sevgi bizde bitecekti, omuzlarımız sevgi yükünü taşır kalacaktı. Neden sorularla doluyor hayatımız?

Eyy yar, ben sevgiyi taş torbaları gibi omuzlarımda taşıyorum, sense kollarını sallayarak dolanıyorsun…Bu ipin yumağı kaç para…

Bu ne adalet, ben mi sevgiyi ufaladım.
Bak yeniden bir şarkı getirdi rüzgâr omuzlarıma omuzlarıma “ kararlıyım bu gece senin olmaya geldim” diyor hüzün sesi…
Senin şarkın doluyor kucaklarıma,
senin sesin geliyor kulaklarıma.
Yüreğim lime lime sen oluyor yine.

Bir yaşam öyküsü bu birbirimizle başlayan,
tek bende devam eden…
Şiirlerle öyküler bulmaca oluyor,
resimsiz sadece kelimelerle.
ÇÖZÜLEMİYOR KUTUCUKTAKİ KELİME,
BİR İSİM BİR YAŞAM DİYOR SORU…

Üç harflik (SEN) diyemiyorum, (BEN) diyemiyorum, uyuşmuyor yukarıdan aşağıya. (BİZ) AKLIMA GELİYOR, ELİM VARMIYOR YAZMAYA,
BİZ YOKUZ Kİ…
Nasıl soru bu, tersten de olmuyor yazmak için… Kestane gibi, kabukları soyulmadan yenmiyor. Soysan kabuklarını dağılıyor, mangal yapsan yanıyor, birde yakıyor.

Ölümüne ant içilen bir beraberlik kelimesiydi bu, “biz” ile başlayan, ölümüne diye devam eden. İNSAN ÖLEMİYOR BİLE. Şakası bile tüyleri diken ediyor, ayrılık kelimesi gibi…

Ama boş ver,
biz zaten ayrıyız,
biz zaten ölüyoruz kendi kendimize,
bir bize bile ölmedik.
Hani ölümsüzdü sevgi,
Dondurma gibi sıcağı görünce eriyen.

Bu sevgi ne sıcakta ne de soğukta yaşadı.,belki de ölü doğdu.
Bir cümle uğulduyor kulaklarımda şimdi,
BİRAZ DA BANA YÜREĞİNİN DÖNÜK TARAFIYLA BAK,
ANLAYACAKSIN RÜZGÂRIN NE DEMEK İSTEDİĞİMİ…
(İzmir__ Çandarlı)