Hasret Duvarı Şiiri - Mehmet Çiftci

Bir sonbahar mevsiminde görmüştüm onu,
Sararmıştı yapraklar yazın artık son demi.

Ben o yılda yalnızlık pençesinde inlerken,
Melek yüzlü birini tanıdım yol giderken.

Bunalımlar içinde kıvranırken çaresiz,
Bir gül buldum yanımda taptaze ve dikensiz.

Dal oldu tutunacak bana o dar günümde,
Sıkıntıma çare oldu bir taht kurdu gönlümde.

Birden doğdu dünyama sanki seher yıldızı,
Sıcak kanlı cana yakın o sevgilerin kızı.

Giriverdi hayatıma süzülerek ansızın,
Yeniden döndüm hayata ölüyorken o yazın.

Durdurmak istiyordum beraberken zamanı,
Benim için o zaman günün en mutlu anı.

Yapamadım, yapılmıyor olmuyor melek yüzlü,
Zaman hasrete gebe günler hicrana sözlü.

Acıyı tatlandıran günlerdi yaşadığım,
Bitmesindi ne olur bitmesin başladığım.

Ve tükendi o günler içimde burkuntuyla,
Kimsesiz biri oldum bocaladım kokuyla.

Yine buldum arkadaşım değişmemişti öyle,
Hasret bitti zannettim güldüm melek yüzlüyle.

Öyle değilmiş meğer, özlem yine dört nala,
Hasret karargah kurdu kalkıp gitmiyor hala.

Bir ümit tüm sermayem elimde son kalan bu,
Yakınındayım ama göremiyorum onu.

Yıllar önce arada örülen koca duvar,
Bunca yıl geçti lakin yıkılmadı hala var.

Ama olsun arada bir görüyorum yüzünü,
Şükrolsun kaybetmedim buldum yine izini.

Demem o ki arkadaşım mümkün değil unutmak,
Farkında mısın bilmem çok zor bunu anlatmak,
Bilir misin nedir o en güzel şey dünyada,
Bana sorarsan eğer sevdiğine kavuşmak.