Hasret Dolu Anneme Şiiri - İbrahim Erya ...

Gökyüzü üstüme düşüyor
O düştükçe ben ufalıyorum
Biri bağlamanın teline vuruyor
O vurdukça benim gözlerim doluyor
Ve bir türküde kayboluyorum
Dizime kadar gözyaşı
İleri baktıkça, daha derin
Daha annem kokuyor
Düştü düşecek yüreğim
Yada yıkılacak bir duvar misali
Yüzünü çarparak yere
Kaldıramıyor bu kadar hasreti belli
Belliki hiç büyüyemiyor
Hep bir çocuk,
Hep bir anne kokusu üstünde
Bir baba olamıyor mesela
Başını kaldırarak göğe
Kaldırdıkça gök yağıyor üstüne

Ve soğuk bir ateş gibi vuruyor, hasret
Bedenime, bedenime
O vurdukça ben külleniyorum
Ve dumanlı örtüler taşıyor kadınlar cenazemde
Saçları uzun
Örgü, örgü
Ve camdan peri gözleri

Petrol koyusu bir hava
Kar, kış, yağmur
Annemin gözleri damlıyor ellerime
Oysa ben bir bıçak gibi
Soğuk, keskin belliki
Besbelliki yokum!
Külden çelenkler başucumda
Ve hasret hissetmeyen bir beden taşıyor ruhum

Çok uzağım artık annemin gözlerine
Çünkü ellerim yok
Kalem tutan
Şiir yazan
Yoksa ben, yoksa ben
Gerçekten
Öldüm mü ne! !