Hasret Doğaya Giderse Şiiri - Hüseyin Çı ...

Dağların başındayım,
Gecenin karanlığında.
Uzanıyorum bir taşın üzerine,
Milyonlarca yıldızın altında,
Aydınlık oluyor ufkum.

Karanlığın güneşi oluyorlar.
Başı dik,dipdiri; aşka koşanlar...

Ben umudun sesi oldum.
Karanlık gecelerin aydınlığı,
Güneşi oldum bu gece.
Sonsuz özgürlüğün adı bu!

Buram buram kokan kır çiçekleri,
Bir sessizlik kaplamış ortalığı,
Böler ızsızlığı kuşlar,
Sabahın ilk ışıklarında.
Önümde sonsuz vadiler, kayalıklar.
Ve kartalların gökyüzündeki dansı.
Esen rüzgarın uğultuları sarıyor etrafı.

Bir köy var uzakta.
Tarlada çalışan ırgatlar,
Sürü güden çocuklar.
Çobanın kaval sesi yankılanıyor karşı yamaçta.
Senfoni orkestrasını andırırcasına.

Çakıl taşlarından süzülüp çıkan sular,
Doğaya fışkırır,buz gibi.
İçmeye doymuyor insan,bir tadımlık şeker gibi.
İşte sonsuz özgürlüğün adı bu...