Hasret Denizi Şiiri - Kenan Kervan

Biliyorum;
Benden ayrılmayı hiç istemedin.
Yanımdayken de istemezdin bensizliği.
Şimdi sen de çok pişmansın.
Neden.
Ne oldu da pişmanlıkları seçtin.
Hayaller kurmuştuk hani.
Aşkımızın temellerinde gökdelenler yükseltmiştik.
Umudumuz vardı.
Mutluluk ekiyorduk ya tarlalarımıza,
Ne oldu da sustun birden.
Sonra sevdin sessizliği ve suskunluğu.
Şikayetlerle,bahanelerle gurbet sandalına binip gittin.
Yalnız bıraktın beni hasret denizlerinde.
Bağırdım ardından sen hızlı hızlı çekerken kürekleri.
Gitme,gitme..
Bekledim ufukta kaybolana kadar.
Ama sen
Sen dönmedin.

Oysa senin hayalindi kıyısı olmayan denizler.
Sen istemiştin ve sen razı etmiştin beni.
Neye kapıldın, kime inandın da gittin.
Hala buradayım, en sevdiğin yerde.
Hala bekliyorum ey sevgili dön artık.
Dön.

Söz vermiştim sana,neden inanmadın.
Kıracaktım bütün duvarları.
Bulacaktım aramızdaki kapıların tüm anahtarlarını.
Bir fırsat verebilseydin keşke.

Güneşimdin.
Işığımdın dünyamı aydınlatan.
Şimdi bu sonsuz boşlukta karanlıktayım.
Ne bir ses var,ne de bir çıkış.
Kaçacak yer yok.
Üzerime gelen azgın dalgalardan kurtuluş yok.
Vuruyor üzerime.
Vuruyor yüreğime.
Vuruyor, vuruyor.

Ama ben.
Ama ben nankör değilim.
Etmiyorum bu halime bile ne şikayet,ne sitem.
Razıyım tüm belalara senin elinden.
Ne gelirse gelsin şu yorgun başıma.
Gelsin de, varsın senden gelsin.
Yüreğimi yakan ateşine şükürdeyim.
Başımı döndüren güzelliğinin sarhoşluğundayım hala.
Hangi dert unutturabilir hasretini.
Hangi huzur dindirebilir içimdeki özlemleri.
Hangi fırtına uyandırabilir ki sarhoşluğumdan.
Ayyaşı oldum aşkı şarabının.
Her günüm gönlünün meyhanelerinde.
Kadehlerce ateş içiyorum seni düşünüp.
Seni aradığım boş sokakların rüzgarlarında serinletiyorum yanan yüreğimi.
Sabahlara kadar seni içiyorum.
İçtikçe içime dolan kanları akıtıyorum gözlerimden.
Gözüm başka bir renk görmüyor artık.
Sarhoşluğunda sabahlara kadar kan ağlasam da.
Deli fırtınalarda dalgalarla boğuşsam da her gün.
Ruhunun müptelasıyım.
Ve yüreğimi yakan bir çift gözün sevdalısıyım.