Hasret Çiçekleri Şiiri - Mahmut Halitoğlu

Yüreğime saplanan vakitsiz dikenleri
Tek tek söküp atmakla meşgulüm yine
Tırnaklarımda bir uyuşturucu mavisi
İsmini yazıyorum yalnızlıkların
Hasret çiçeklerinden işlediğim mendilime
Ne bir adım var artık
Ne sana anlatmak için onca yıl biriktirdiğim
Kelimeler kalmış dilimde

İçime yerleşen sensizliği söküp atmanın
Tedavisi mümkün değil diyorlar gülüm
Gittiğim bütün cerrahlar
Keşke mümkün olsaydı
Keşke hücre hücre söküp alsalardı
Bu müzmin sensizliğimi
Bende o zaman belki kendi ellerimle sarılır
Var olduğumu inandırırdım kendime

Nefes aldığım her gün seni düşünüyorum
Hiçbir gün aklımdan çıkmıyorsun
Kim bilir bunca zaman uzanıp okşayamadığım
Ve siyahın bir renk olarak
Aklımda kalmasından tek hoşlandığım saçların
Ve seni ilk öptüğümde al al olan
O sular kadar duru yanakların ne halde
Kim bilir bunca yıl her aklıma geldiğinde
Yüreğimdeki buzları eriten
İçimi ılık ılık ısıtan
Gözlerinin o bahar buğusu nerede
Yanımda yoksun ama sevgilim
Bil ki her gece ben
Seninle uyuyorum yine

Kifayetsiz kalıyor bütün bunları anlatmak
Yetersiz kalıyor yalnızlığımın tarifi
Sığmıyor hiçbir sözlüğe
Tuz bastım yaralarıma, dağladım
Çığlık çığlık haykırdım güneşe çıktım
Şiirler yazdım
Hiçbir şey kar etmiyor artık
Her şey ama her şey nafile

Bağışla beni
Unut diyorlar ama unutamıyorum ki
O kadar kolay mı unutmak
Onlar tanımıyorlar ki seni
Onlar tutmadı ki hiç ellerini
Şimdi sahipsiz deniz fenerleri gibi
Özleminle sönerken yavaş yavaş
Uyku mahmuru gözlerini düşünüyorum şafağa karşı
Bütün gecelerim zifiri karanlık
Bütün renkler gitmek için çok acele ediyor
Önümde yokluğunla geçecek
Arkamda sensiz bıraktığım yıllar
Yüreğime vakitsiz saplanan dikenleri
Tek tek söküp atmakla meşgulüm yine

Aklıma her geldiğinde
İçin için yanan bir ateşken
Önüne geçilmez bir yangına dönüyor
Yalnızlığım gittikçe
Hasret çiçekleri kokmazmış sevgilim
Bilememişim seni beklerken işlediğim mendilime