Hasret Ateşi Şiiri - Necdet Erem

Gönül sahilsiz umman, ondan sırlar sezeriz.
Esma bahçelerinden, aşk gülleri dereriz.
Hak zatına arşı kıldı, tecelli etti cemal.
Aşk iksiri karıldı, muhabbet buldu kemal.

Aşkı mutlakla geçti, kendinden arzu sema,
Esma-i Hüsna ile cümle alem müsemma.
Sevdandır mahkum eden, şeyda bülbülü güle,
Muhabbetle raks edip, mahlukat geldi dile.

İnsan denen mahluku, seçti canlı cansızdan,
Kalp peteğine koydu, sonsuz aşkın balından.
Bir ateş sardı kalbi, hep yanar sönmek bilmez,
Derya deniz birleşse, hasret ateşi sönmez.

Varlığını bildirdi, akıl denen mürşitle,
Zerrden ve küreden, tevhid şiiri dinle.
Canlı cansız o aşkla, kendinden geçmiş döner.
Aşk ile yanan gönül, hangi su ile söner.

Bu dünya bir gurbettir, arif olanlar analar.
Sevdaya düşen gönül, gece gündüz hep ağlar.
Vuslat dünyada yoktur, aramak beyhudedir.
Dön biraz gönlüne bak, aradığın sendedir.