Hasret Acısı Şiiri - Mehmet Tozlu

Bugün sokaklar dar geliyor anam
Temmuzun ikinci yarısı henüz,
Bir cuma namazı sonrası,
Tarifsiz acılar, içim içime sığmıyor.
Bu şehir beni sıkıyor daralıyorum.
Oysa, günler, aylar, yıllar
Ne çabuk geçti,
geriye dönüp baktığımızda, yaşamak.
Sokaklarında koşturmak Suluova'nın
Çelik çomak oynamak, malat oynamak
Enek oynamak, gazoz kapağı toplamak,
Sapan ile taş atmak,
Söğüt ağacından düdük,
Şekerpancarından motor,
Öllüktepe sazlığından cıv yapmak,
En uzağa,daha uzağa ok atmak.
Böyle geçti çocukluğumuz anam..
Derken okul yılları
İlkokul, ortaokul lise denen
Amasya taş mektep,
Adı gibi taş mektep,
Hayatın acı dolu başlangıcı,
Anadan ilk ayrılık,
Gerisi,askerlik v.s
Ya sonrası...
Kıyısından akan kızıl bir nehir,
Ve ömre bedel tarihi şehir
Sokakları daracık,taştan parkeler,
Eskisiyle yenisi karışık evler,
Hıdırlık, Çayırbaşı,Toprakkale,Taşkale
Tikenli..
Ve hepsi.

Çıkardık gezerdik birlikte
Sokak sokak. cadde cadde,
Kolkola birlikte oradan oraya
Yürürdük yalnız bu şehirde ikimiz
Gençlik caddesinden, Karadaş markete,
Oradan da Cıbır’ın kahveye,
Postacılar beklerdi yolunu,
Dört gözle dördüncü adamı Tozlu'yu.
Günler sonra, bir gün.
Anlamıştım:
Tayin çıktı derken,Amasya derken,
Yeni şehre giderken,
Hani göçü taşırken de durgunluğundan,
Anlamıştım ayrılığın başladığını,
Olur ya sende gelirsin peşimden,
Gelmelisin, bu yeni şehre,
Eskiden olduğu gibi,
İhsaniye,taş mektep,
Hepsi senin buralar,
Ayak izin kalmıştı yıllar geçse de,
O su deposu bayırında,yokuşta,
Ben ise daha yeni gelmiştim,
Bu şehir kıyısına.
Tutunmak için yeni hayata..
Ve nihayet.
Aylar sonra aşıp geldin ya.
Meşakkatli yollardan,
Bu doğup büyüdüğün topraklara.
Ne kadar mutlu olmuştuk anlatamam,
Eskiden eski şehirde olduğu gibi.
Akşamları gezerdik birlikte
Bu yeni şehirde,
Yeşilırmak kenarında. Şehzadeler yolunda.

Yol dedim de yol.
Ayrıldı yollar anam.
Bir cuma namazı sonrası abim,
O uzak diyarlardan.
Babam diyen hıçkırıklar duydum çocuklarında,
Canhıraş bağırtılar.
Koptu yüreğimden bir parça
Sonsuza dek onarılmayacak, onmayacak.
Yerin doldurulmayacak,
Gül yüzün solmayacak.
Ya o gülüşün! .
Elbet bir gün karşılaşırsak,
O mahşer gününde.
Belki öyle tanırım,
Son gördüğüm gibi,
Gülerken..
Ama artık bu şehrin sokaklarında,
Irmak kıyılarında, uzak ufuklara bakarken,
Dalgın, yorgun ve ürkek
Yalnız dolaşıyorum.
Oysa yalnızlık ne zormuş,
Senelerce seninde yaşadığın
Bu şehirde.
Kalabalıklar içinde yalnızlığı yaşamayı
Şimdi anladım.
Uzak diyarlarda olsan da
Dualarım sana yakın,
Akşamları şuracıktan çıkıp gelmesen de,
Duygularım hala taze,
Dün gibi gözümün önündesin
Seni görememek acı verse de
İçimdesin,
Çünkü sen benim ABİMSİN.
16.09.2011