Hasret Şiiri - Zekeriya Keskin

Babamı her özlediğim zaman gökyüzüne bakardım
Teyareee selamsöyle babama derdim
Uçaklar bizim köyün üstünden geçerken
Boş gitmeyin bir selam götürün giderken...

Bazan geçerdi bazan hiçgelmezdi teyare....
Oturduğum yerde kala kalırdım boynu bükük
Hıçkırıklar dizilirdi boğazıma imlek imlek
Kader buya çocuk yaşta tanıştı benimle hasretlik.

Sonra yıldızlar belirmeye başlardı gökyüzünde
Yüreğimdeki hüzün bir umuda bir sevince dönerdi
Bir yıldızın kaymasını beklerdim hasretimi kuyruğuna bağlayım diye
Gözlerimi ayıramadığım o kocaman yıldızda sönerdi

Bir umutsuzlukla çekerdim içimi gözlerim dolardı
Bir damla yaş süzüle dururdu tozlu yanağımdan
Yumruğumu sıkardım avuçlarım kanardı
Haberim olmazdı dikenleri avuçladığımdan.....

Gökyüzü masmavi....tertemiz...ıpıssız...
Yıldızlar pırıl pırıl ama herbiri benim kadar yanlız...
Yıldızlar Aydedesiz bende babasız
Teyyarenin geçmesini beklerdik hepimiz...

Birara ürperirdim gecenin sessizliğinden
Bacalar hoyrat hoyrat gözükürdü gözüme
Bir çobanın ıslığıile cesaret bulurdum
Bir ıslıkta ben çalardım damdan inerken...

Velhasılı kelam
Hasretim özlemlerime karıştı
Hasret benimle çok erken tanıştı......