Hasret Şiiri - Mehmet Tekmen

Akşamın hüznü vardı,kararan ufuklarda.
Duygu yüklü gönüller,ne arar uzaklarda.
Belki vatan özlemi,yapılan bestelerde.
Hasret dolu bilirim,sararan destelerde.

Yurt dedim bu toprağa,sevgiyle sarılarak.
İlan ettim cihana,coşkuyla bağırarak.
Benim için söylenen,tüm türküler şarkılar.
Şimdi onlara yüklü,elemli hatıralar.

Taşınmaz oldu artık,ayrılığın kederi.
Aldı götürdü rüzgar,kaldı kemikle deri.
Dağlar geçit versede,kavuşsam vatanıma.
Ayrılık gerçek acı,dokunuyor kanıma.

Issız kaldı obalar,birer birer yıkıldı.
Bizi uzaklaştıran,hangi üstün akıldı.
Yana yakıla dostlar,arayın kendinizi.
Pişman olup sonunda,döğmeyin dizinizi.

Ayağa kalktı ruhum,etrafında melekler.
Hayat heyecanıyla,çocuklar hep emekler.
Ağaçlarda ötüşür,kuşlar neşe saçarak.
Gizlenmek amacıyla,uzaklaştım kaçarak.

Mümkün olsa uzakta,mutluluğa kavuşmak.
Sessiz sakin buradan,ister gönlüm savuşmak.
Bilinmeyen diyarlar,aramakla bulunmaz.
Çilesiz bu hayatta,aslâ temiz olunmaz.

Tarih nerede kaldı,yazsaydı olayları.
Boşaldı şimdilerde,sılamın sarayları.
Üzüntü verdi bize,oluştu matem,hayret.
Yazıldı anlımıza,sonsuza kadar,hasret.