Hasret Şiiri - Adnan Özkan

Sen gittin ey Resul! gülmez yüzümüz
Yaşlar sana hasret, ben sana hasret
Senden başkasını görmez yüzümüz
Düşler sana hasret, ben sana hasret

Tam ondört asırdır adın dillerde
İsmin zikredilir hak gönüllerde
Mecnunun olmuşuz kızgın çöllerde
Leyla sana hasret, ben sana hasret

Gönülbahçemdeki çiçekler fersiz,
Açmıyor bir türlü, açmıyor sensiz
Bülbül öte dursun gülsüz, dikensiz
Güller sana hasret, ben sana hasret.

Aşkından olmuşken bülbülü şeyda
Seni görmek çok zor, sensiz ne fayda
Şu fani alemde, fani cihanda
Güneş sana hasret, ben sana hasret

Hasret ataşında yanarken gönül,
Aşkınla her demde kanarken gönül,
Seni gözyaşıyla anarken gönül,
Hicran sana hasret, ben sana hasret

Mekke gül kokunu özlüyor şimdi
Medine yolunu gözlüyor şimdi
Kudüs hasretinden inliyor şimdi
Kabe sana hasret, ben sana hasret

Arafat dağında sürdüm izini
Taşı -toprağına sürdüm yüzümü
Aşkınla kızdırdım gönül közümü
Harlar sana hasret, ben sana hasret

Akıllar iflasta, yürekler hep aç.
Kimseler derdine olmuyor ilaç
Bütün bir insanlık nuruna muhtaç
Alem sana hasret, ben sana hasret

Kararmış vicdanlar gömülü nar'a
Değer veren pek az namusa, ara
Yürekler zifiri, yüzler kap kara
Işık sana hasret, ben sana hasret

Görmeden aşığız nur cemaline
Görseydi nurunu, n'olurdu sine
Kurban nefesine, kurban bahsine
Dostlar sana hasret, ben sana hasret

İslamın yıkılmaz, büyük kalası
Orada bulunur dostun alası
Yedisi, Kırkları, tüm şühedası
Menzil sana hasret, ben sana hasret

Bir ben değil sana gönül bağlayan
Hasretinle yanıp yürek dağlayan
Geceleri gizli gizli ağlayan
Özkan sana hasret, ben sana hasret