Hasret Şiiri - Hatice Ergen Çakır

Hasret;
Sönmeyen ateştir yüreğimde
Rüzgârlarla harlanıp yandıkça yanan,
Gözyaşımı düşürür kirpiklerimden,
Diziverir umutlarımı o uzun
Ve sonu meçhul olan yollarına,
Dağıtır kara bulutlarını ümit semalarıma…

Hasret;
Kasıp kavurur meftun kalbimi,
İsimsiz diyarlara yolcular gemilerimi,
Gözlerimde taşkın pınarları çağlatır.
Akan damlalarsa ateş rengi.
Uzuvlarım çatlarcasına sızlar
Bedenimden teker teker düşecekmiş gibi…

Hasret;
Acıların ve yalnızlıkların gözbebeği,
Kederin zehirli kamçısı, zehri öldüresiye,
Her direndiğim günün ardı yorgun gecedir.
Kemirip sızlatsa da inletip ağlatsa da hasret
Yine de ümide gebedir yarın, dünlerden geçti.
Gönlüm garip diyardır şimdilerde adı hüzün şehri…