Hasret Şiiri - Aybala Bulut

Hasret kaldım bir çift gülen göze
Bir çiçeğe, dudaktan dökülen güzel söze
Bir dokunuşla titreyen kalbimin sesine
Ne zaman vazgeçtim sevmekten?
Hasret kaldım düşlerimin peşinden gitmeye
Dünyayı alıp karşıma dimdik durabilmeye
Derdimi anlatmak için sarfettiğim kelimlere
Ben ne zaman vazgeçtim umutlarımdan?
Hasret kaldım yağmur sonrası serinliğe
Güneşin sarısına, denizin mavisinei ağacın yeşiline
Hepsi dönüşürken ya siyaha ya da griye
Ben ne zaman vazgeçtim renklerden?
Hasret kaldım uğraşmaya kendi özelimle
Koştururken eşin dostun derdine
Unutturmuşum ben beni kendime
Ben ne zaman vazgeçtim hayatımdan?
Hasret kaldım gün içinde heyecanlı bekleyişlere
Bugün olmadıysa yarını iple çekmeye
Yaşarken bu anı, aynı, yarınla dünle
Ben ne zaman vazgeçtim yaşamaktan?
Hasret kaldım pırıl pırıl bir cilde
Parlayan, rüzgarda savrulan saçımın rengine
Bakarken aynada derin çizgilere
Ben ne zaman vazgeçtim benden?
Kaldım, aynadaki hesap soran benle..........