Hasret Şiiri - Bahadır Bedir

Bazen bırak git diyorum kendime bu diyarları
Sessiz sakin bir yerden geldim ben
Dağda açan çiçek şehirde büyür mü?
Bu çiçeğin sonu ölüm mü?

Krizantem çiçekleri kokardı çocukluğumda
Benim hayallerim vardı
Ve güneş tatlı tatlı batardı
Seyretmeye doyamazdım

Köyümde balkona çıkıp yıldızlarla konuşurdum
Bir şey dilediğimde bazısı göz bile kırpardı
Susardım, ne bir kuyu ferahlatırdı beni
Nede ağzımdan çıkmayan kelimeler

Gün doğumunda martıların çığlıkları yükselirdi
Hüzünden atmadıklarını bilirdim çünkü
O şehirde her sabah güzeldi
Hiç kötü gün olmazdı

Bir sahili vardı hatırlıyorum
Gençliğimi, hüzünlerimi yaşadığım
Ve bir denizi içine girdiğimde dünyayı unuttuğum
Ve nazmiye teyze vardı
Ağacında meyva çalardık,
Balkonundan bizi ıslatacağını bile bile
Nedense o su halen kurumadı sanki
Özledim mi ne

Annem ve babamın beraber işe gitmesini beklerdim
Uyuyor rolu yaparak
Tek başıma evde yatmak gidip televizyon seyretmek içi
O kadar güzel bir şey yoktu benim için
Yanlızlıktan sıkıldım annemi babamı özledim
Bilseydim onları ben kaldırırdım sabahları öperek

Ama onlar şimdi bana o kadar uzak ki
Gitmek istiyorum ama çok zor
Saymaya kalsam bir ton sorun
Gözlerim sizi arıyor

Ayrılıkların da bir sonu vardır
Başlangıcı olan herşeyin bir sonu olduğu gibi