Hasret Şiiri - Burhan Güler

Hasret

Bir rüzgâr geçiyor şimdi saçlarından
ben uzaktayım — üşüyorum.
Sokağın taşında eski bir gül kokusu,
kim bilir, belki senin adımlarındandır hâlâ.

Zaman, cebimde bir kırık saat
her tik takı bir özlem çivisi gibi
çakılıyor içime.
Konuşsam, kelimeler kanar biliyorum.

Kuşlar da dönmüyor artık bu yöne
gökyüzü küskün, mavi yarım.
Senin susuşunla başlıyor akşam
ve bitmiyor sabaha kadar.

Bir çocuğun elinden düşen balon gibi
uçup gidiyor umut.
Ben ise tutuyorum hâlâ,
ipine dolanmış bir dua gibi seni.

Hasret,
ne yalnızlık ne sevda
bir ülkedir belki —
dönmeye kimsenin cesaret edemediği.
Burhan GÜLER